لاکی بیگناه، کوتاهی من و دیگر هیج

سلام
الان که دارم اینو مینویسم چشام گریونه
اصلا کنترل نداره
دلم اتیش گرفته.

لاکیم این یه هفته اخیر مریض شده بود شرایط قرنطینه رو با صحبتی که با دکتر داشتم براش فراهم کردم
چند بار میخواستم اورژانسی ببرم پیش دکتر تماس هم گرفتم ولی هر سری مشکل پیش میودمد
3 شنبه هم عزمم رو جزم کرده بود که فرداش حتما ببرم پیش دکتر
بعد یادم افتاد فرداش یه جلسه مهمی دارم
و همین شد که فرصت نشد
و امروز
مثل همیشه که برای اولین دیدار در روز سرزدم به بند انگشتیم....
چیزی که همیشه ازش میترسیدم
دیگه تکون نمیخوره...همیشه هر روز نوازش میکردم ورج و ورجه میکرد
چقدر در ارامش به خواب ابدی فرو رفته
صبرش رو ندارم.
لاکیم نوزاد بود بیگناه بود تازه بازی بازی یاد گرفته بود.باهاش بازی میکردم میومد سمت من. تاتی تاتی.
الان پنجه هاش جمع شده دیگه سرشو یالا نمیکنه دمش رو تمون نمیده چشماشو باز و بسته نمیکنه.
خدا ، چقدر آرومه لاکی.
تو این سایت فقط بخاطر لاکیم عشو شدم.
هیچوقت خودم رو نمیبخشم خیلی کوتاهی کردم
من یه جلسه رو به لاکیم ترجیح دادم.
ناگاهی من بود که لاکی اینطور زجر کشید.

همونطور که محمد گفت تجربه خیلی خیلی خیلی تلخیه از دست دادن لاکی ، .خیلی انس گرفته بودم باهاش... باهاش دردل میکردم.
از ته دل امیدوارم هیچوقت لاکی از دست ندین :[-o<: .همین الان جلومه نگاش که میکنم دلم میره......

من به امید لاکیم از خواب پا میشدم و اولین چیزی که سر میزدم لاکیم بود
وقتی بیرون بودم و برمیگشتم هم اول به لاکیم سر میزدم.
حالا چی؟به چه امیدی
هیچیزی نمیتونه جای بندانگشتیم رو برام بگیره.
براش یع اصطلاحاتی بکار میبردم که خونواده میدونستن همش ازم سراغش رو میگرفتن.
ای خدا لاکیمو گرفتی صبرش رو هم بده.
همیشه دلم میخواست ازش عکس بندازم یادگاری داشته باشم بزرگ شد بهش نشون بدم..دوربین نداشتم.
این تاپیک رو زدم برای در و دل.
دیگه نمیتونم چیزی بنویسم.
اماده هر نوع انتقادی هم هستم.

آخی همین دیروز بود من با بند انگشتی اشنا شدم
نکنه Lucky منم بمیره وای نه
خدا بهت صبر بده.

خیلی دلم گرفت لاکی منم مریضه اگه اون بره دیگه نمی دونم چی کار کنم خیلی دوسش دارم و الان بهترین دوستمه اینقدر که برا رفاه اون جنگیدم با بعضی عوامل برا رفاه خودم نجنگیدم حتی نیم ساعتم نمی تونم دوری شو تحمل کنم خدا صبر بهتون بده

خدا بهت صبر بده...

حالت رو می فهمم .حسم منم وقی نیمای عزیزم مرد همین بود.نمی دونستم با چه ذوقی برگردم خونه. قبلش صبح که پا میشدم بهش سلام می کردم.بهش می گفتم لوش (لوس) مامانی. ملوش(ملوس) مامانی.گوگولی بداخلاغه (درستش اخلاقه ها اما من عمدا اینطور تلفظ می کردم) مامانی.عصر که برمیگشتم سریع میرفتم سراغش می گفتم سلام پسلی(پسری). اونم خودشو لوس می کرد تا قبل از اینی که مریض بشه.منم در مقابل بیماریش کوتاهی کردم و نبردمش دکتر تا وقتی که کار از کار گذشت.
داغ دلمو تازه کردی میثم
یک هفته گریه کردم.تا دو هفته اصلا حال هیچ چیز و هیچ کس رو نداشتم.فقط این فروم آرومم می کرد.

میثم عزیز
زیاد ناراحت نباش
شما که از قصد این کار را نکردی
و معلومه واقعا ناراحتی
خیلی از ما تا قبل از آشنایی با این فروم چنین تجربه ای را داشتیم
منم بکسال از لاکی بیمارم نگهداری کردم
هم اون رنج کشید هم من زحمت بیهوده زیاد کشیدم
تا اینکه بالاخره مرد و من هنوز که هنوزه فراموشش نکردم
اما بعد از اون تونستم از یک لاک پشت دیگه نسبتا خوب نگهداری کنم و بزرگش کنم
و الان سالم و سرحال پیش صاحب جدید مهربونش هست
آرزوی صبر برات میکنم

حالتون رو ميفهمم.حس بديه.

ممنون از دوستان بابت همدردی.
یه دل سیر گریه کردم یه مقداری بهتر شدم.
با جسدش چکار باید بکنم؟خاک کنم؟

من حست رو خوب می فهمم چون این تجربه تلخ رو دارم و بدتر از اون احساس گناه

خودت رو اذیت نکن فقط به خودت قول بده دیگه نذاری این اتفاق بد تکرار بشه

یکی از دوستای من جسدشو گذاشته بود تو نمک بعد یه مدت لاکش مونده بود اونم یادگاری نگه داشته بود ولی این کار تا چه حد درسته اینو نمی دونم

آقا میثم کاملا درک میکنم!
وقتی نوشته هاتون را دیدم گریه ام گرفت

خیلی ناراحت شدم.
انقدر لاکپشت ها مظلوم و مهربون و بی صدا هستن که تا وارد یک جا میشن همه را دلبسته ی خودشون میکنن (بچه، جوان، پیر، زن و مرد، فرقی نداره! و عجیب مرگش اشک همه را در میاره)

آقا میثم دیگه ناراحت نباشید
آدم ها در لحظه های سخت زندگی است که باید درسهای بزرگی بگیره.
این برای همه درس شد که بعضی اوقات جون یک موجود را نمیشه با یک جلسه کاری و هزاران گرفتاری های روزمره معاوضه کرد.
(این همه ما میگیم لاکی هامون را با دنیا عوض نمیکنیم و هیچ قیمتی روشون نمیگذاریم!!! آیا در عمل هم ثابت میکنیم؟)


دیگه ناراحت نباشید
بند انگشتی الان فهمیده که شما خیلی خیلی دوستش داشتید و دارید

لطفا خاکش کنید تا خودتان آرام تر شوید

آقا میثم متاسفم که این رو می شنوم. اما ای کاش به توصیه های من عمل می کردین. من که توی فروم به همه می گم اگه لاک پشت بیمار دارن من حاضرم ازش نگهداری کنم تا خوب بشه. الان هم با یکی از دوستان عزیز در حال قرار گذاشتن و دریافت لاک پشت هستم. کلوپاترا 3 هفته یا بیشتر پیش من بود و چهارشنبه هفته پیش سالم سالم به خونه اش برگشت. من که برام فرقی نداره یک اتاق رو برای لاکی های مریض اختصاص دادم و نور و لامپ هالوژن رو تهیه کردم و دریچه کانال کولر رو بستم تا لاکی سرما نخوره. به خاطر همین اعلام آمادگی برای نگهداری از لاک پشت کردم. به هر حال خبر خیلی خیلی بدی بود. متاسفم